به گزارش خبرگزاری مهر، با همکاری معاونت فرهنگی و اجتماعی شرکت راه آهن تهران و حومه و توسط انتشارات سوره مهر، نشست نقد و بررسی کتاب تلخی رهایی با حضور جاوید کامور بخشایش نویسنده برگزار شد. و محمد رحمانی پژوهشگر تاریخ معاصر و جمعی از علاقمندان در تماشاخانه مترو این شهر برگزار شد.
در ابتدای این نشست محمد رحمانی مجری و کارشناس این برنامه گفت: امروز درباره کتابی صحبت می کنیم که در نوع خود خاص است. این کتاب نه راوی را قهرمان می کند و نه شرور. نویسندگان تاریخ شفاهی دوست دارند سرنوشت قهرمانان را بنویسند. انتخاب شخصیتی از سازمان مجاهدین خلق ریسکی بود که نویسنده در این کتاب متحمل شد. او با شیوایی و تسلط خود در ادبیات کتاب تاریخ را به داستان تبدیل کرد.
وی در ادامه برنامه جاوید کامور بخشایش با اشاره به اینکه نقاط تاریک جنگ وجود دارد که روشنایی آنها نیاز به نور دارد، گفت: ایده خلق این کتاب زمانی مطرح شد که به این نتیجه رسیدیم که در ادبیات پایدار ناگفته هایی از جنگ وجود دارد. و دفاع مقدس با آقای بیگلری از طریق دوستان در دفتر حوزه هنری آشنا شدم و می خواستم از اسارت ایشان بنویسم.
وی افزود: در مسیر آشنایی با آقای بیگلری و ایجاد رابطه و اعتماد فراز و نشیب های زیادی وجود داشت که حاصل آن کتاب «تلخ رستگاری» است. ارتباط ما محدود به یک مصاحبه 40 ساعته نبود. 4 سال با او زندگی کردم و همسفر شدم. به نظر من توصیف ایشان توصیف خوبی از روند زندگی مجاهدین در قرارگاه اشرف است و شاید آقای بیگلری اسیر شده و برای روشن شدن ماهیت آنها به آنجا رفته است. این شناخت آنقدر قوی بود که پس از انتشار کتاب سازمان مجاهدین خلق فیلمی علیه من، آقای بیگلری و کتاب منتشر کرد و متوجه شدم که کار درستی انجام داده‌ام.
این نویسنده در این کتاب درباره روایتگری نیز توضیح می دهد و می گوید: در خاطره نویسی تکنیک های مختلفی برای دور شدن از روایت خطی داریم تا مخاطب را خسته نکنیم. روایت در این کتاب رفت و برگشت دارد و تمام زندگی راوی را در بر می گیرد. تمام جزئیات ذکر شده برای آقای بیگلری اتفاق افتاده است. ترسیم فضای حبس آسان نیست زیرا زندگی آنها در بحران است. تعداد اسیران مجاهدین خلق از زندان های عراق زیاد است، اما این اولین کتابی است که یک زندانی آزاد شده در مورد آنها صحبت می کند. اکثر این افراد حاضر به صحبت نیستند.
او درباره فشاری که بعد از انتشار کتاب احساس کرد، می‌گوید: از همان ابتدا می‌دانستم که این مطالب برای اولین بار به راحتی باز نمی‌شود. هم در ایران و هم در خارج از کشور تهدیداتی وجود دارد، اما وظیفه خود دانستم که جنبه انسانی جنگ را بررسی کنم. این صداهای خاموش جنگ آسام باید از طریق هنر و نوشتار ما به جامعه منتقل شود. سپس سعی کردم با زندگی و افکار او آشنا شوم.
کاموربخشایش گفت: نمی خواستم در این کار قهرمان شوم. حتی گاهی اوقات صحبت های من چالش برانگیز و بازجویی بود. من با همه سوژه هایم در ارتباط هستم. آقای بیگلری هم همینطور. تلخ ترین لحظه روایت آنها برای من زمانی بود که از خودکشی برای رهایی صحبت می کردند. البته وضعیت امروز آنها تلخ تر از این حرف هاست. همسرش او را ترک کرده است و او مورد قبول جامعه نیست و شغلی ندارد. یکی از دلایل او برای روایت این کتاب این بود که فکر می کرد این کتاب می تواند او را نجات دهد. اما آن چیزی که ما انتظار داشتیم نیست. امیدوارم شرایط فراهم شود و به جامعه برگردند.